Rosa bijna 4 maanden thuis - update-

Rosa bijna 4 maanden thuis!!

Dit keer eens al het leuke en goede nieuws over Rosa.
Want daar heb ik wel behoefte aan en ik krijg weleens vragen over haar waardoor ik me besef dat ik nog niet alles heb verteld in de blog.
Die heb ik vooral in het leven geroepen om dingen van me af te schrijven.

Goed, ze is geboren met een open ruggetje en een waterhoofd.
En daar zijn dingen anders in haar leven en met haar lijfje.
Ze heeft problemen met poepen en plassen en we katheteriseren haar 3x per dag.
Maar dat kost 3 minuten extra tijd per verschoning, kortom stelt niets voor.
Verder krijgt ze medicatie voor de blaas, om die te laten meegroeien.
Want dat gebeurt anders niet vanzelf, gelukkig bestaan die dingen.
Wat de toekomst brengt, zien we wel.

De vooruitzichten zijn voor haar heel erg goed.
Zo was meteen na de geboorte al duidelijk dat ze haar benen goed kan bewegen.
De fysio heeft gezegd dat de waarschijnlijk wel zal leren lopen.
Mijn moedergevoel zegt dat ook, al vanaf de zwangerschap eigenlijk.
Ook dat zullen we zien, ze is precies goed zoals ze is.

Ze heeft als hulp voor het leren zitten een stoel via de ergotherapie geleend.
Ziet er geweldig uit, ze is zo blij, ze hoort er helemaal bij en zit aan tafel als een echt mevrouwtje.
Trots als een pauw vanaf dag 1 dat ze hem had.
Ze heeft dus wat hulp nodig bij haar rompbalans.
Ook dat komt goed, we doen elke week met de fysio oefeningen om te kijken hoe ze ontwikkeld.
Het gaat langzaam, maar ze gaat vooruit en met (kleine) sprongen sinds 4 weken.
Rollen en op de zij liggen is voor Rosa geen hobby, maar het gaat steeds makkelijker.
Op naar het kruipen!!

De drain die ze nu heeft werkt goed en je ziet hem al bijna niet meer door de enorme haarbos die eroverheen is gegroeid. Haar oogjes staan niet helemaal recht, daar weten we verder nog niets over.
Daar maak ik me ook geen zorgen over, we zien wel wat er mee is.
Ik kan er toch niets aan veranderen en van piekeren word ik geen gelukkiger mens.

Amber is reuzetrots op haar zusje en heel blij met haar, ze knuffelt haar soms bijna plat.
En dan moet je echt goed je best doen want Rosa is een ronde baby.
Ze eet goed haar hapjes sinds april, toen hadden we echt een doorbraak.
Nu eet ze 1x pap, 1x fruit&yoghurt en 1x warm plus 4-5 borstvoedingen bij mij.
Wat ik nog steeds reuze-gezellig vind om te geven.

Rosa is ons zonnetje in huis en we zijn allemaal heel erg gek op haar.
Ze lacht de hele dag en is gewoon een lekker, lief en vrolijk ding.
Amber maakt haar vaak aan het schaterlachen en dan lacht iedereen mee.
Rosa is eigenlijk een heel gewoon, heerlijk kind en een knapperd!!

 

Groetjes en liefs,

 Ingrid

de geboorte van Rosa...

Hoi allemaal,

als ik dit schrijf, weet ik niet zeker of ik het ga publiceren.
er staan een paar heftige dingen in en jullie moeten maar aanvoelen of je het wil lezen
het is nogal wat om te verwerken en sommige dingen zijn ook echt prive.
bij mij komen de laatste tijd veel beelden naar boven van de ziekenhuisperiode.
echte flash backs met beeld, geluid en soms ook geur..
dus die ga ik van me af schrijven, dat helpt me met verwerken

over voor de geboorte toen ik nog zwanger was en vol onzekerheden en angsten zat
hoe zou Rosa zijn als ze geboren was,
of ze zou overleven.
of ze zwaar gehandicapt zou zijn of toch niet
of ze haar benen zou bewegen
of ze goed zou kunnen ademen en slikken
of ze een rijk en vol leven met goede kansen zou krijgen

en toen de geboorte
Ik was er niet klaar voor en Rosa ook niet
maar je gaat mee in de adviezen van de artsen
We wilden immers  niet dat ze hersenschade zou oplopen in de buik omdat het hoofdje te groot kon worden door de druk van binnenuit
Eerst hebben we van maandag t/m donderdag gewacht op een reactie van mijn lijf
maar die bleef uit
En dus een afspraak gemaakt voor een keizersnede, wat ik vanaf het begin al heb aangevoeld
de dag zelf moest ik nuchter blijven
En ik heb last van de schommelende bloedsuiker en wordt duizelig als ik niets eet/mag eten
het wachten was het ergste
Er kwam een spoedgeval tussendoor het werd na 14.00 zeiden ze, het werd 15.00, 16.00, 17.00
en toen, om 18.00 mochten we eindelijk gaan

 

alles staat klaar voor Rosa

 links de couveuse en het achter het raampje is ze na de geboorte onderzocht

Toen we richting de OK gingen, steeg bij mij de spanning
Ik heb aan een stuk getrild en ging klappertanden van angst, zorgen, emoties
De ruggenprik zetten ging niet meteen goed, de co-assistent heeft wel 5 keer mis geprikt en ik zat ondertussen maar te rillen
Ontspannen zeiden ze, maar dat viel niet mee
Henk viel ook bijna flauw
toen de prik "zat" voelde ik mijn voeten nog en kon ik ze bewegen
Dat was bij Amber's geboorte niet zo en ik maakte me meteen druk daarover
Maar ze zeiden dat het goed was en voelde of ik iets voelde?
Nee, zei ik, mooi want ze zijn al begonnen, zei de anestesist
De ruggeprik zat dus iets te hoog en ik werd ook erg misselijk van de spanning
en daar kreeg ik iets voor
Het duurde erg lang, Amber was er zo, herinnerde ik me
Dus ik vroeg aan de anesthesist wat er was
Hij probeerde me te kalmeren, maar hij was niet overtuigend
Er bleken verklevingen te zijn van de blaas aan de baarmoeder
Het leek wel een eeuwigheid te duren
Toen zeiden ze dat ik wat druk kon voelen
En opeens, kreeg ik weer lucht
Ze is er, zei ik tegen Henk en hij keek over het operatiedoek heen
Ja, dat klopt zei hij en ging met haar mee zoals we hadden afgesproken
Maar ik hoorde haar niet huilen, waarom niet?!
Weer de anesthesist aangesproken, hij moest kijken voor mij.
hij zei dat de kinderarts rustig reageerde in het kamertje waar ze heen was gebracht
en opeens hoorde ik haar huilen
Toen kwam de opluchting, de ontlading bij mij, ik huilde mee
Ze had niet geademd bij de geboorte en dat heb ik toch geregistreerd als dat er iets niet klopte
Niet bewust, daar was ik te verdoofd voor...

Rosa krijgt hulp bij ademen na de geboorte

 

Wat verschrikkelijk was, is dat ik niet bij haar kon omdat ik op die tafel lag met mijn buik open
Ik heb haar heel even gezien in de grote couveuse kwam ze langs

Ze is er, zei ik tegen Henk, ze is er
Iets anders kon ik niet zeggen tussen de tranen door
Wat was ze klein en wat een mooi koppie, ik vond haar meteen op Amber lijken

Ze moesten me nog hechten en daarna ging ik naar de verkoeverkamer
Daar wachtte mijn schoonzusje op me, als grote uitzondering mocht dat, goddank
Want daar alleen liggen had ik helemaal niet getrokken
Ik heb nog een paar keer iets tegen de misselijkheid gehad en daarna ging het weer
Het klappertanden en trillen heb ik nog best lang gedaan, zien we wel vaker bij een keizersnee,
zeiden ze
Mijn rechterkaak heb ik heel lang moeilijk kunnen gebruiken, heeft echt maanden geduurd voor het minder werd en helemaal pijnloos is het nog steeds niet

Toen ik van de verkoever af mocht, werd ik naar rosa gebracht
Zij lag op de neo-natologie in de couveuse en ik moest naar de verlosafdeling
Echt heel zwaar, zo zonder kind op de verlosafdeling en dan hoor je een baby huilen in de kamer naast je
Heel moeilijk, maar je moet, het is zo en het kan niet anders
Ik heb me ervoor afgesloten om mezelf te beschermen
Om er voor Rosa te zijn, heb ik hard aan mijn herstel gewerkt
Veel slapen, goed eten en kolven om de productie op gang te helpen
Maar na een paar dagen kolven en geen productie kreeg ik het zwaar

Ze is op vrijdag geboren en ik had toen haar een paar keer mogen zien.
Op zaterdag mocht ik dan eindelijk even contact maken met mijn eigen kind
Door de keizersnede kon ik zelf ook niets dus je bent helemaal afhankelijk van anderen.
Ik lag in bed met een infuus in mijn hand en een katheter en wilde haar zoveel mogelijk zien
Maar omdat ze op de neo-natologie lag, mocht dat ook niet altijd
Daar waken ze voor zoveel mogelijk rust voor de kindjes (en terecht)
Ik moest dus met bed en al naar de afdeling, dat gaat wel, maar het is een heel gedoe
Ik ben midden in de nacht gaan kijken, ergens om 3.00 ofzo
Henk sliep bij mij op de kamer, dat was erg fijn
Maar bij elk moment van verzorging, flesje, luier of wond was hij naar haar toe
Het duurde voor mij gevoel heel erg lang voordat ik er zelf bij kon zijn en iets van haar meemaken
Maar zaterdagavond was het dan zo ver
Ik mocht zo lang als ik wilde naar Rosa toe
Ze lag nog wel in de couveuse, daar zit zo'n uitschuifplank onder aan
Daar hebben ze haar opgelegd en zo kon ze zo dicht mogelijk bij mij liggen
Ik ben zo ver als ik kon links in bed opgeschoven en ze hebben het bed helemaal tegen de couveuse aan gezet
Rosa lag op haar zij (vanwege de vochtblaas op de open rug) en kon me zo aankijken
We hebben voor mijn gevoel uren zo gelegen.
Haar ogen verzonken in de mijne, ze wist dat ik haar mama ben en had me nog nooit echt aangekeken.
Wat was ik blij en wat heb ik genoten van ons mooie meiske
Ik heb haar kleine handje gepakt en niet meer losgelaten
Daarna mocht ik haar een flesje geven, wel even wennen, met al die toeters en alarmbellen die afgaan

Er werd ook nog een meisje, Annemijn met de ambulance gebracht
Ze lag naast ons en dat moment zal ik altijd herinneren, haar ouders hebben we later leren kennen

Niet lang na het flesje is ze weer gaan slapen en ben ik terug naar mijn kamer gebracht
Ik was blij en verdrietig tegelijk, blij dat ik haar had gezien en verdrietig omdat ik weer alleen was
Je kan wel denken dat je voorbereid bent op die scheiding
Maar dat ben je toch niet, ik heb me echt goed gehouden voor alles en iedereen
En om er doorheen te komen
Je wordt zo geleefd door alles wat er gebeurt dat je geen tijd hebt om er over na te denken
Of zelfs om te voelen wat het met je doet
Je overlevingsmechanisme staat aan
Nu achteraf heb ik er meer moeite mee dan op dat moment
Verwerking noemen ze dat, ik schrijf het maar van me af, dan krijgt het een plaatsje
Bij deze....

                                                                  Rosa pasgeboren