Gisteren heeft Rosa haar grote operatie gehad, de rug sluiten en drain plaatsen voor het waterhoofd.
Van 8.00 -12.00 stond de afspraak ingepland en zijn we naar boven gegaan.
Wat een spannend moment was dat, om je kind mee te moeten geven aan de artsen.
We hadden (hebben) veel vertrouwen en een heel goed gevoel over het hele gebeuren.
En er was dan ook een gevoel van rust over ons, fijn dat het nu gebeurd, het is goed.
In de afgelopen dagen zijn er heel veel artsen aan Rosa's bedje geweest.
De neuroloog, fysiotherapeut, logopedist, neurochirurg, revalidatiearts, orthopeed en ik vergeet vast nog wel een specialisme.
Het vertrouwen en de rust komt door de gesprekken met hen, de goede voorlichting.
Hoe supergoed Rosa het doet en natuurlijk het gevoel wat zij je geven.
Dus toen het moment daar was om afscheid te nemen, had ik het natuurlijk wel even moeilijk.
Maar toen Henk weer bij me was, is dat snel overgegaan.
Henk en ik hadden afgesproken dat hij haar zou begeleiden bij de anesthesie. (verdoving)
En ik zou haar opvangen in de verkoeverkamer als de operatie klaar was.
Onze grootste zorg was, dat ze huilend van de honger onder narcose zou gaan.
Ze heeft om 3.30 de laatste voeding gekregen van Henk.
Dus wachten tot 8.00 zou net iets te lang uitkomen, ze krijgt om de 3 uur eten.
Maar alsof ze het aanvoelde, heeft ze geslapen tot aan het moment dat ze naar de OK ging.
Henk heeft haar zelf op de operatietafel gelegd, slapend.
Toen ik afscheid aan het nemen was voordat we vertrokken, lag ze er ook heerlijk vredig bij.
Ik heb haar heel voorzichtig over het bolletje geaaid om haar niet wakker te maken.
En even mijn hand op haar schouders/rug gelegd.
Verteld wat er ging gebeuren, dat de dokters haar rug gingen dichtmaken.
Ze is dus helemaal niet meer wakker geweest, wat echt bijzonder is, alsof ze wilde zeggen:
"Het is goed, ik ben er klaar voor."
Dat ze de drain ook gingen plaatsen, hoorden we op het laatste moment.
Daar was ik eigenlijk wel blij mee, want dat betekent gewoon 1 operatie minder.
En dat scheelt ook weer een verdoving en pre-operatie stress minder....
De neurochirurg zei ook dat het al lang genoeg heeft geduurd voor haar en dat langer wachten ook niet goed is. Vanwege de druk in het hoofd die dan nog meer kan toenemen.
We zijn samen naar het Ronald Mc Donald huis gegaan, waar mijn kraamhulp zou komen.
Dat was een welkome afleiding en eerlijk gezegd hebben we helemaal niet zitten "wachten".
Gelukkig maar, want dat duurt lang, heb ik de afgelopen weken wel ervaren...
Dus even gerust, gelezen op bed en voor ik het wist was het alweer 11.30 en tijd om te gaan.
Om 11.45 waren we daar en er was nog een stel wat wachtte op hun kindje wat een drain kreeg.
Gelukkig stond de neurochirurg met het goede nieuws om 12.15 al bij ons.
De operatie was goed verlopen, een eenvoudige sluiting noemde hij het.
Ze sluiten de rug dan weer laagje voor laagje, eerst de hersenvliezen, dan spierweefsel en dan de huid. Daar komt een plastisch chirurg aan te pas en hij heeft er een echt kunstwerkje van gemaakt.
We staan dagelijks verbaasd over alle technieken die ze toepassen op ons meiske.
En met zoveel geduld, liefde voor het vak en toewijding, fantastisch gewoon.
Omstreeks 13.15 werd ik geroepen dat ik bij haar mocht.
Och jee, wat hadden ze haar toegetakeld, slik...
Het hoofdje natuurlijk aan 1 kant geschoren, met betadine o.i.d. ontsmet, op getekend waar ze moesten zijn. En dan zie je de drain heel goed net onder dat dunne huidje liggen.
Een soort van buisje/slangetje loopt nu over het hoofd, achter haar rechteroor door omlaag richting buikholte aan de voorkant. Daar zie je de drain ook weer lopen.
Het trekt allemaal wel wat bij, je ziet het minder als ze groter is en er groeit haar overheen maar toch... moeilijk om zo voor de eerste keer naar te kijken.
Verder had ze een infuus in haar linkerhand, lag ze op de buik met het hoofdje naar rechts gedraaid.
En uit de wond op haar rug kwam een drain voor eventueel wondvocht.
Al met al geen leuk gezicht en ze was echt aan het bijkomen van de narcose.
Dus nog heel ver weg, maar ze reageerde wel op mij, heel mooi.
Probeerde ze haar oogjes naar mij toe te draaien, schatje.
Ze was goed bijgekomen uit de narcose en ademde heel goed zelf.
Na een uurtje mocht ze terug naar de afdeling en is de verpleging haar komen ophalen.
Rond 14.45 was ze weer terug op kinderafdeling"de zee".
Gelukkig is alles zo goed gegaan, Amber zei het al "wij hebben een superbaby".
En nog een foto in de couveuse, wat is ze klein he..
Omdat ik een paar dagen niet op internet heb kunnen komen, heeft de blog even stil gelegen.
Jullie hebben vast allemaal in spanning om goed nieuws gezeten, gelukkig doet ze het supergoed.
Groetjes, Ingrid
