Jullie zullen wel denken, huh, Amber??
Op een zondagochtend, 11 november dacht ik bij mezelf.
"Het is zondag, wat zou er vandaag voor naars gaan gebeuren?"
De twee zondagen ervoor werd Rosa met spoed geopereerd....
Of ik heb heel sterke voorgevoelens... of ik ben een doemdenker.
Liefst houd ik het op het eerste.
Wat er gebeurde?
Ik ging even rusten, middagdutje zeg maar, met Rosa.
Mijn telefoon stond natuurlijk uit, vanwege mijn dutje.
Mijn ouders kwamen met een oom en tante op bezoek.
Ik zag wel een gemist gesprek van Henk, maar dat gebeurd wel vaker, niets aan de hand.
Krijg ik van mijn ouders te horen dat Amber een muntje van 20 cent had ingeslikt.
Dat hij mij niet te pakken kreeg en nu met Amber op de spoedeisende hulp zat.
WAT??!!
Hoezo nachtmerrie!!
Ik wilde er het liefste meteen heen, maar ik moest Rosa alweer bijna voeden.
En zij heeft me ook nodig, in twee splitsen kan niet, dan maar keuze maken.
Eerst de tijd uitzitten tot de volgende voeding, gelukkig is er bezoek voor wat afleiding.
Nadat ik Rosa heb gevoed, heb ik gezegd dat ik er graag heen wil gaan.
Gelukkig begrijpt men dat en ga ik als een speer naar Amber toe.
Amber was heel erg blij om mij te zien!!
Dat heeft ze wel 10 keer gezegd, samen met heel veel knuffels en kusjes.
Heel toevallig lag ze in hetzelfde kamertje als Rosa bij de spoed eisende hulp.
Met een groot schilderij van Alice in wonderland die in het konijnenhol valt.
Meteen een foto van gemaakt zoveel toeval...
Daarna door naar de röntgen voor nog twee foto's.
Om te kijken of het muntje verder was gezakt en waar het nu zat.
Daarna was al snel duidelijk dat het er maar op 1 manier uit gehaald kon worden.
Onder volledige narcose...
Tja, daar gaan we weer, maar nu met dochter 1.
Ze moet nuchter blijven tot aan de operatie en dat duurt tot 22.30
Het is dan 19.00 ze heeft een stukje brood moeten eten in de SEH.
Dat is dan alweer even geleden en ze tellen 6 uur om nuchter te worden.
Ze heeft natuurlijk enorme honger en vind het helemaal niet leuk om te wachten.
Maar een lange Sneeuwwitje film doet wonderen en leidt haar goed af.
We kunnen gelukkig op Rosa's kamer wachten.
Ze gaat op een bed vanuit de SEH naar de OK toe.
Als we vertellen dat Rosa dit ook al een paar keer heeft meegemaakt, is dat natuurlijk bere-interessant.
Een anesthesist heeft Amber vertelt dat ze een maskertje op krijgt wat vies ruikt, naar olifantenscheetjes.
Dat vertelt ze gezellig onderweg naar de OK toe.
Als we dichterbij komen vragen we of ze het al spannend vindt.
Nee hoor, zegt ze, de stoere meid!!
Maar als even later er vier artsen in OK kleding bij haar bed komen staan, is het toch wel spannend.
Ze wil eerst geen OK mutsje op, die heb ik al een zegt ze, bij mijn ziekenhuissetje. (had ze voor haar verjaardag gekregen van de pedagogisch medewerker van afdeling de Zee).
Ik even creatief aangepakt met: kijk, alle mensen hebben een mutsje op...
Jij wil er toch ook bijhoren??
dat werkte wel, ze wilde er meteen ook een en moest daarna op de foto met papa.
Die ging met haar mee om haar te begeleiden met in slaap komen.
We hadden afgesproken dat ik haar op zou halen als ze wakker wordt.
Dus ik ben terug gegaan naar de afdeling om te kolven.
En daarna weer vlug terug naar de familiekamer waar Henk zit te wachten.
Echt heel erg ongerust was hij, superlief!!
Ik heb me eigenlijk niet erg veel zorgen gemaakt, het is Amber.
En Amber heeft veel geluk en is een sterke meid, altijd al geweest.
Toen ik haar even had gezien, was ik ook gerustgesteld en zei mijn instinct dat het wel goed zou komen.
Ze kwam goed bij uit de narcose en moest huilen.
Dat is niet zo gek, toen mocht ik ook in dat bed erbij zitten en haar op schoot nemen.
Daar kalmeerde ze snel van en toen ik vroeg of ze wat wilde drinken zei ze dat dat niet mocht van de dokter.
Maar ze wilde wel een slokje water toen ik zei dat dat nu wel mag en dat het muntje er al uit is.
Ze had een potje gekregen met 3 muntjes van 20 cent erin, een grapje van de arts.
Om een nieuw zakje chips te kopen, hahahaha, humor.
Hij staat nog steeds bij ons thuis, met de 3 muntjes erin.
Als ze weleens geld voor in haar spaarpotje krijgt, zeggen we nu vaak;
Niet in het verkeerde spaarpotje doen he?!
Ik vroeg aan haar of ze misschien ezel (van de efteling) na wilde doen en muntjes wilde gaan poepen.. of Rinke (die had ook een muntje ingeslikt...)
Gelukkig is het allemaal met een sisser afgelopen en is het voor Amber meer een groot avontuur dan een vervelende ervaring geweest.
Ze had een uur na de operatie alweer praatjes en lustte wel een kroketje.
Helaas, het werd een maiswafel en een beker melk.
