Op 27 november was het dan zover, Rosa mocht naar huis toe!!
Na 1 maand en 1 dag konden we eindelijk gaan.
Wat waren we allemaal blij, heerlijk na al die tijd om weer naar huis te mogen.
Ik was het zo ontzettend beu daar in Nijmegen, hotel Radboud had ik wel gezien, zeg maar.
We hebben heerlijk sinterklaas thuis gevierd, iedereen super verwend.
Toen de kerst en oud & nieuw, ook fijn gevierd.
En toen werd het 2 januari...
In de ochtend gewoon lekker geslapen, zoals normaal.
Na de voeding van 12.00 gaat het rommelen.
13.30 Leg ik Rosa in bed, geen bijzonderheden behalve wat huilerig bij het verschonen.
14.30 Is ze klaarwakker en helemaal overstuur, dat wordt niet meer slapen denk ik, heeft ze wel nodig. Dus ik ben met haar naar het dorp gelopen, in een tempo van jewelste, alsof het vuur aan mijn schenen lag... Daar wat boodschapjes gedaan, maar steeds als ik stil ging staan, ging ze heel zielig huilen, wel een beetje gek. Maar dat doen wel meer baby's dacht ik nog.
17.30 Ze blijft huilerig, thuis gekomen kan ik niet echt iets doen als koken of wat dan ook.
18.30 Henk komt terug van werk en neemt haar over in de draagzak, is dan redelijk stil
20.30 Ik bel mijn massage van die avond af omdat ik het niet vertrouw en niet weg wil van haar
21.30 Bel ik met de huisartsenpost omdat ze al langer aan het kermen, jammeren is en geen seconde stil is. Ze vertoont geen tekenen van hoge druk o.i.d. dus ik bel niet naar Nijmegen.
22.00 Moet ik bij het St.Anna-ziekenhuis zijn, daar zit de huisartsenpost.
22.45 De arts vertrouwd het niet en stuurt me door naar de Spoed Eisende Hulp
23.15 Rosa word onderzocht door een arts en ze vertrouwd het niet omdat ze gek reageert als ze aan haar nek/hoofd komt. We worden naar Nijmegen gestuurd met de ambulance, ze vindt het te urgent om te wachten tot de ochtend. Maar goed ook, blijkt later..
De nachtmerrie is weer begonnen.
Ik heb er geen goed gevoel bij en bel Henk om spullen te komen brengen voor Rosa en mij.
Dat haalt hij net, de ambulance is er al om 23.30 dan ligt Rosa te drinken en dat gaat goed.
Aldus niet de tekenen die ze eerder vertoonde... maar mijn lijf zei eigenlijk al dat het mis was toen ik naar het dorp liep. Ik wilde er eigenlijk niet naar luisteren... vind je het gek...
0.00 We zijn onderweg naar Nijmegen
1.15 We zijn bij het Radboud UMC, Rosa moet nuchter blijven, voor het geval dat....
2.30 Na een paar uur op de SEH is er weer hersenvocht afgenomen en het blijkt na weer een paar uur niet schoon te zijn.... (VLOEKEN MAG....)
4.30 Ik krijg te horen dat ze word opgenomen op afdeling het Strand.
6.00 Ze krijgt een infuus op de prikkamer van de afdeling, gelukkig zit het mee en lukt het in 1 keer.
7.30 Ik ga even slapen, voor zover dat lukt, Rosa is erg onrustig maar ze wordt maar niet wakker voor een voeding, vreemd...
9.30 Staat de neurochirurg aan haar bedje, ze moet geopereerd worden, mits er geen spoed tussendoor komt. ze gaan de drain "reviseren" dus kijken of hij verstopt zit en zo ja, waar dan??
11.00 We wachten, er is spoed tussengekomen, verdorie!
12.00 Ze mag naar de OK en ik krijg kort vooraf nog even te horen dat ze toch niet gaan reviseren en weer een externe drain krijgt... balen.
Dat betekent weer minstens twee weken hotel Radboud UMC , gelukkig nieuwjaar!!
Terwijl we wachten tot ze de OK in mag, ziet de verpleegster dat ze het moeilijk heeft en geeft haar extra zuurstof, dat is schrikken zeg...
Ze is er echt erger aan toe dan de vorige keer. Ik trek het niet meer... en moet enorm huilen
12.30 Eindelijk is ze in de OK, ik ga terug naar de kamer op de afdeling en even liggen, ik ben echt weer helemaal kapot moe.
14.00 De neurochirurg belt me, de operatie is goed gegaan, ik ga naar de familiekamer toe.
14.30 Rosa is klaar en is op de verkoeverkamer, ik mag bij haar...Het gaat beter en ze ziet er een stuk rustiger uit, ze kermt niet meer. Dat was het dus... toch teveel druk.
15.30 Henk en Amber zijn ondertussen ook gekomen en we mogen naar afdeling de Zee.
Dus mijn gevoel klopte wel, dat het mis was, maar ik had deze ronde meer moeite met het herkennen.
Dat huilen bij het optillen van de billen bij het verschonen ook een teken van hoge druk is, wist ik niet. Al doende weer wat geleerd...
Nieuwe foto's van Rosa houden jullie tegoed, die komen na het weekend weer.
Groetjes van Ingrid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten