Nee, niet weer...

Hallo allemaal,

Ja hoor, het is weer zo ver... Rosa ligt weer in het Radboud.

In de nacht van dinsdag 11 februari op woensdag 12 februari ging het weer mis.
We zijn lekker op tijd naar bed gegaan die avond, om 22.00 lagen we allemaal te slapen.
En om 23.30 werd ik wakker van Rosa, ik dacht dat het 2.30 was.
Ze was die week een paar keer op die tijd wakker geworden, dus dan ga ik dat denken.
Maar het was dus veel vroeger, kan op zich gebeuren.

Dus Henk heeft haar gehaald en bij mij gelegd, ze drinkt wat rommelig, laat veel los.
Ik denk dat ik niet genoeg voeding heb en vraag Henk om een flesje te gaan halen.
Dat gaat er in een keer in.... en komt er meteen weer uit.
Henk, Rosa en ons bed helemaal nat van de zure melk, bah.
Ik denk dat ze misschien niet goed heeft geboerd en ze laat een paar harde boeren achter elkaar.
Terwijl Henk ons bed afhaalt, ga ik Rosa een schone pyama geven, zo zielig.

Omdat ze blijft jammeren, denk ik dat ze nog trek heeft en maak nog een flesje beneden.
Even aan de fontanel gevoeld, maar het lijkt niets te zijn.
Ze is ook rustig als ik haar vasthoud, behalve dan het honger-huiltje.

Dus in alle rust een flesje gegeven, ze gaf een mondje op, maar niet veel.
Terug naar boven omdat ze toch een beetje over de pyama had gespuugd.
Terwijl ik dat tegen Henk vertel, spuugt ze mij en haar helemaal onder.
Verdorie, toch echt niet lekker.
Ik kleed haar en mezelf weer om en probeer haar in bed te leggen.

Ze blijft onrustig en jammeren, toch weer aan de fontanel gevoeld en wat denk je...
Ja hoor, weer helemaal opgezet en dik.
Shit, dat word Nijmegen bellen en ik weet al wat ze gaan zeggen, komen!!
En ja hoor, de verpleegster die ik spreek, ken ik van de vorige keren.
Ze zegt dat ze de neurochirurg gaat bellen en we al weten wat hij gaat zeggen.
Ok we gaan de tas maar inpakken.

Ondertussen is het 1.20 en ik probeer te bedenken wat het beste is voor Amber.
Thuis in bed blijven, gaan Henk of ik mee met Rosa?
Amber mee naar Nijmegen? nee, toch maar niet...
Ik ben de vorige keren met Rosa in Nijmegen  gebleven en dat is veel, heel veel wachten.
Natuurlijk ben je als moeder het liefste bij je baby...
Dat heb ik de laatste twee keren ook al gedaan en ik mag haar dan niet voeden.
Weer een aantal uren op de eerste hulp wachten met een hongerige baby op schoot, dat is geen fijn vooruitzicht.
Thuis zitten en afwachten ook niet, maar ik besluit dat toch te doen.
Ook voor Amber, wat moet het een shock zijn om steeds wakker te worden en mama is weer weg met Rosa. Dat lijkt me ook niet goed voor haar gemoed.
Voor mezelf is het een tweestrijd, hoe kan je kiezen?? Dat gaat toch niet!!
Maar het moet en ik besluit toch om Henk te laten gaan.
Hoe moeilijk het ook is, ik weet dat het voor mezelf ook beter is.
Anders moet ik weer op en neer naar Geldrop om spullen in te pakken.
Omdat ik borstvoeding geef, wil ik toch uiteindelijk bij Rosa zijn in het ziekenhuis.

Ondertussen heb ik een vriendin gebeld en zij wil wel rijden.
Wat ontzettend fijn, helpende handen om ons heen.
Rosa neerleggen vind ik geen optie, dan heeft ze teveel druk op het hoofd.
Dus Henk moet haar vasthouden en zo rijden ze om 2.30 naar Nijmegen.
Tsjonge, tjonge, ik heb het ene nog niet eens verwerkt en daar komt het volgende geval alweer...
Het gaan niet lekker zo.
En net op deze dinsdag ben ik weer voor het eerst gaan werken in Best.
Even kort, om te proberen hoe het gaat, maar dat was wel heel fijn.
Ik heb echt zin om de draad van het gewone leven weer op te pikken.
En dan nu dit weer, het zit ook niet mee voor ons.
Woorden schieten me echt te kort.
Ik ben er een week van in shock geweest.
Nu gaat het wel weer en kan ik weer schrijven.
Binnenkort meer verhalen.

Groetjes,
Ingrid