Oei, die drain... foute boel

Hallo allemaal,

Schrijf ik een week geleden hoe goed het allemaal gaat.
Alsof het lot ermee speelt... gaat het helemaal mis met de drain.
En als ik zeg mis, dan bedoel ik dus echt helemaal foute boel....
(niet lezen als je slecht tegen horror verhalen kunt)

Zaterdag 26 oktober
Met Amber samen boodschappen gedaan in het dorp, voor haar verjaardag.
Kom ik thuis, heeft Rosa zich nog niet gemeld voor de voeding, mmm wel vreemd.
Ik til haar op van Henk's borst-aan-buik-ligging, ze huil echt kei-hard.
Dit is niets voor Rosa, maar ze laat zich goed troosten door mij.
Honger, denk ik en misschien is ze het niet eens met het verplaatsen.
Dus ik ga haar op de bank een voeding geven, tot zover, alles goed.
Maar dan ontdek ik dat de fontanel heel erg op spanning staat.
Alsof er een ballon in zit die opgeblazen is...

Tussendoor verschoon ik haar meestal zodat ze na de voeding lekker kan gaan slapen.
Maar eenmaal boven begint ze heel, heel hard te huilen als ik haar neerleg.
Dus ik pak haar op en troost haar, probeer het daarna weer en weer hetzelfde.
Maar het blijft hetzelfde, dan weet ik dat er iets heel erg fout is.
Na de verschoning neem ik haar mee naar beneden en probeer haar weer aan te leggen.
Dan drinkt ze niet meer, er zit geen energie meer in dat meisje.

Henk heeft ondertussen naar Nijmegen gebeld en we wachten op een telefoontje van de neuroloog.
Maar ik ga al spullen inpakken omdat ik toch wel weet dat we er naartoe moeten.
Dan bellen ze terug en inderdaad, of we naar de spoedeisende hulp (s.e.h.) kunnen komen.
Om 19.00 afgesproken, om 18.30 zijn we er al...
Dan volgen de eerste onderzoeken en alles lijkt mee te vallen.
De fontanel is wel opgezet als we daar aankomen, maar niet meer zo erg als thuis.
We hebben het zelfs nog over naar huis gaan gehad, met de kinderarts.
De neuroloog is net even overleggen wat ze gaan doen, want er zijn geen bedden beschikbaar.
Dus of we naar huis, of naar een ander ziekenhuis gaan...
Later is de fontanel weer soepel en ze heeft in de auto nog lekker liggen drinken bij mij.
Alsof er niets aan de hand is, een goed teken.

Maar dan gebeurd het.
Ze krijgt een aanval, insult, van teveel druk in het hoofd en de ogen draaien naar beneden weg.
Haar handjes gesloten op de borst tegen zich aan gedrukt, mondje stijf in een rare stand.
Heel erg eng, we schrikken ons halfdood.
Gelukkig handel ik meteen en roep de eerste de beste verpleging, met Rosa stijf tegen me aan gedrukt loop ik die gang op.
De kinderarts is net in de buurt en ze kan meekijken naar wat er met ons meiske gebeurd.
Geen epileptische aanval, dat ziet er anders uit, zegt ze.
Het zakt weg als ik haar rechtop houd, dus dat heb ik de rest van de nacht gedaan.

Na weer overleg met de neuroloog, denken ze dat er toch iets mis is met de drain.
Er is duidelijk teveel druk op de hersenen en dan gaan de ogen "sunsetten".
De oogzenuw is de eerste zenuw die reageert op teveel druk in het hoofd.
Als ik haar rechtop houd, is het goed, leg ik haar neer, dan is het mis.

Vanwege het beddentekort moeten we op de s.e.h. blijven.
Ze verontschuldigen zich daarvoor en vinden het allemaal reuze vervelend voor ons.
Het kan me allemaal niets schelen, ik wil maar 1 ding en dat is in Nijmegen blijven.
Dit is het ziekenhuis waar ze Rosa kennen en ik ga hier niet weg, heb ik besloten.

Toen het 23.30 was en Amber tegen mij aan in slaap is gevallen, zijn zij en Henk gegaan.
Dat meisje had het natuurlijk ook helemaal gehad en wilde erg graag haar huis.
Henk heeft haar naar de auto gedragen en ze is pas thuis wakker geworden.
Daarna lekker op mijn plekje in ons bed geslapen.

Na een tijdje kwam de neurochirurg en hij heeft via de drain op het hoofd wat liquid (hersenvocht) afgenomen. Heel raar om te zien dat ze met een dikke, holle naald in het hoofdje van je baby prikken. Ze reageerde nauwelijks, wel wat op de prik, maar verder niet.
Dit was om te onderzoeken of er verhoogde ontstekingswaarden of andere gekke dingen in zouden zitten. Dit gebeurde om 0.30 's nachts.
Daarna hebben ze ons een beter bed gebracht, wat omhoog en omlaag kan.
Maar ik moet toch zoveel mogelijk rechtop blijven zitten met Rosa.
Dus dat doe ik.
Wonderbaarlijk genoeg slaap ik ergens wat tussen 2 en 5.
De eerste onwerkelijke, bizarre nacht.
Die nacht word de klok verzet, naar wintertijd, dat vergeet ik nooit meer.
En het hele computersysteem word overgezet naar een nieuw systeem, Epic.
Ook precies op die nacht, dus het personeel is daar ook helemaal van de wap.

Rosa wordt aan de monitor gelegd, maar alles is goed, zo lekker tegen mama aan.
Maar ik weet wel dat ik haar niet kan helpen.
De uitslag komt de volgende ochtend vroeg en het is niet goed.
Veel teveel witte bloedlichaampjes in het bloed, waar het 10 mag zijn, is het 160.
Dus het wijst op een infectie, maar er zijn geen bacterien gevonden en ze heeft geen koorts.

De neurochirurg verontschuldigd zich voor het feit dat we de hele nacht op de s.e.h. hebben moeten blijven. Er zijn nog steeds geen bedden, maar ze zijn er druk mee bezig om wat te regelen.
Ik zeg dat ik in ieder geval niet naar een ander ziekenhuis wil gaan omdat ze Rosa hier kennen.
Dat willen zij ook niet, gelukkig maar.

Rond 12.00 komt Henk weer met Amber en wat kleding en toiletspullen enzo.
We zijn halsoverkop thuis gegaan, dus ik had echt niets bij me, behalve de luiertas en een flesje water. Het verplegend personeel was heel erg lief op de s.e.h. maar ik was toch blij dat we naar een afdeling mochten gaan.
Het Strand, want op de Zee (neurologie) was echt geen plaats....

Morgen schrijf ik verder, genoeg voor nu... wordt vervolgd